مهاد

حمد و سپاس خداوندى را كه اگر معرفتِ حمد خويش را از بندگان خود دريغ مى‏داشت، در برابر آن همه نعمتها كه از پس يكديگر بر آنان فرو مى‏فرستاد، آن نعمتها به كار مى‏داشتند و لب به سپاسش نمى‏گشادند، به رزق او فراخ روزى مى‏جستند و شكرش نمى‏گفتند. و اگر چنين مى‏بودند از دايره انسانيت برون مى‏افتادند و در زمره چارپايان در مى‏آمدند. چنان مى‏شدند كه خداى تعالى در محكم تنزيل خود گفته است: «چون چارپايانند، بل از چارپايان هم گمراه‏تر.» [1] حمد و سپاس خداوندى را كه خود را به ما شناسانيد و شيوه سپاسگزارى‏اش را به ما الهام كرد و ابوابِ علمِ ربوبيّت خويش را به روى ما بگشاد و ما را به اخلاص در توحيد او راه نمود و از الحاد و ترديد در امر وى به دور داشت. او را سپاس گوييم، چنان سپاسى كه چون در ميان سپاسگزارانش زيستن گيريم، همواره با ما باشد و به يارى آن از همه آنان كه خواستار خشنودى و بخشايش او هستند گوى سبقت بربايم. آن چِنان سپاسى كه تابشش تاريكى وحشت افزاى گور بر ما روشن گرداند و راه رستاخير براى ما هموار سازد و در آن روز كه هر كس به جزاى عمل خويش رسد و بر كس ستم نرود و هيچ دوستى از دوست خويش دفع مضرت نتواند و كس به كس يارى نرساند، چون در موقف بازخواست ايستيم، منزلت ما برافرازد و بر مرتبت ما بيفزايد.(صحیفه سجادیه -نیایش یکم)