مهاد

ماه آخر است. شهرى ديگر است. هنگام قربانى كردن جان و دل و هواى رستن در سر است. هنگام پيوند عاشقانه با دلبر است. حنجر نفس، مشتاق تيغ و خنجر است. قربان، بهانه عنايت خداى رحمان، فصل قرب جانان و فدا كردن محبوب‏ترين عزيزان در آستان پروردگار منان. هجرت براى ايمان، پيروى از فرمان و بال گشودن در آسمان. آى مردم! چه آورده‏ايد براى قربان؟
فرزند، مال، يا جان؟!
در همين سراى گذرا، همين دنياى بده و بستان. مگر نه آنكه بايد بگذارى و بگذرى؟! مگر نه اينكه مى‏روى و با خود هيچ نمى‏برى؟ راستى «امر مولا» و «رفيق اعلى» را، كِى فرمان مى‏برى؟
«بگذر از فرزند و مال و جان خويش تا خليل اللهِ دورانت كنند
سر بنه در كف، برو در كوى دوست تا چو اسماعيل، قربانت كنند»
… مسلمانى ز سر گيريم
بايد مسلمان بود؛ مطيع فرمان؛ همچون اميرمؤمنان، يك‏سره وقف خداى مهربان، در شب‏هاى آغاز رجب، نيمه شعبان، عيد فطر و قربان. آن‏گاه امانت مى‏دهند؛ اى انسان! از شر وسوسه‏هاى شيطان و دنيا و هر چه در آن: پول، پارتى و آپارتمان! اصول دين بى‏دينان! همه همّ و غمّ دون‏همتان، اركان ركين آزادگان از بندگى گريزان، بردگان بى‏ايمان، آدم‏هاى هميشه آويزان، صاحب گام‏هاى لرزان و لغزان، واماندگان پريشان، پشيمانان هميشه نالان، عقب افتادگان كاروان آدميان، آدمك‏هاى اسير نام و نان، شهرت طلبان و شهوت‏خواهان، فضل فروشان و زاهد نمايان، طلبكاران انقلاب اسلامى ايران، خائنان به خون شهيدان و… .
امروز، روز رستن است؛ روز جستن از اين همه طناب‏هاى رنگارنگ دست بافت شيطان. روز ايثارهاى پنهان و درخواست توفيق دست‏يابى به رضاى پروردگار مهربان. كه هر كه تسليم حق شد، سعيد است و هر روزى كه در آن، خداى هر دو جهان، نافرمانى نشود، عيد است.
«دل خوش… سيرى چند؟!»
اينك مى‏سزد، اگر گام در وادى معصيت نگذاريم و دست شيطان‏ها را - در فرم‏ها و سايزهاى گوناگون آنها - به گرمى، نفشاريم! كه هر چه داريم و نداريم، از او داريم، كه دندان‏مان داد و نان‏مان. و عيد قربان، بهانه عنايت رحمان. كه خوش دلمان ساخت، به حرارت و فروغ ايمان.
باشد تا ميهمانى كرامت مولا را قدر بدانيم و در همه شهرها و روستاهامان، به جلوه عظيم عيد قربان: ذبح، و تكريم حماسه معنوى ابراهيم و اسماعيل عليهماالسلام پاى‏بند بمانيم. و «هم‏صدا با حلق اسماعيل» سرود فوز و فلاح بخوانيم.
ما مسلمانيم و هر لحظه در معرض امتحانيم.