مهاد

بار سفر را بسته ای ای ماه پرفیظ خدا             دلها پر از اندوه و غم عزم سفر داری چرا 

یاد خوش ایام تو یاد ذکر و قیام و…..            از دل نخواهد شد برون ای ماه تقوا و صیام 

یاد سحرگاه و غروب یاد نماز نیمه شب          آن بیقراری های ما در ماه شهبان و رجب 

تا تو بیایی سوی ما مهمان دلهامان شوی       اما چه زود اینها گذشت حالا تو داری میروی 

افسوس و صد افسوس ازاین                         ماهی که رفت ای دوستان 

افسوس از این شبهای قدر                          افسوس از این عمر گران 

حیران و دل خونم خدا این لحظه های آخرش      حیران چو طفلی بینوا در جستجوی مادرش 

قدرش ندانستیم و رفت این ماه قرآن و نماز ….     درهای دوزخ بسته بود درهای جنت باز باز 

یا رب خدایا در گذر از این همه وزر و گناه           از جرم و از تقصیر ما این واپسین ایام ماه 

ما را ز درگاهت نران تنهای تنها میشوم            با کوله باری از گناه بدبخت و رسوا میشوم 

ما را زدزگاهت نران شاید وداع آخر است     این شیشه تا سال دیگر شاید که افتاد و شکست